Xosé Ramón Fernández-Oxea, máis coñecido como Ben-Cho-Shey, naceu no 1896 (Ourense), e morreu no 1988 (Madrid). O seu alcume tan peculiar débese a que, cando foi recrutado na guerra contra Marrocos, enviaba crónicas ao diario La Zarpa asinados con este pseudónimo, coa idea de facerse pasar por árabe e esconder a súa presenza ao exército español.
Cando regresou a Galicia, obtivo o título de mestre nacional. Traballou en lugares coma Cariño ou Santa. Marta de Moreiras. Ademais, foi un dos primeiros intelectuais que estudou en maior profundidade e rigor o oficio e a fala dos afiadores, o denominado barallete. Pasado un tempo foi nomeado presidente do Partido Galeguista, o que provocou, coa chegada da Guerra Civil, o seu desterro a Cáceres, onde tivo que pasar 14 anos ata poder cambiar de destino profesional.
Tras esta pequena introdución biográfica, imos falar das súas contribucións ao marco pedagóxico.
Ben-Cho-Shey viuse, dende ben pequeno, moi influenciado pola labor pedagóxica posto que o seu pai adicábase a ela.
Sempre defendeu, con humor e alegría, o galeguismo. Loitaba polo uso e a normalización da lingua, en especial no ensino. Pensaba que non había mellor forma para transmitir coñecementos que coa lingua materna. Para que isto fora posible, escribiu a primeira cartilla para empezar a ler, o Catón Galego.
Defendeu tamén a substitución das escolas unitarias por escolas graduadas, xa que estas últimas permitían unha innovación docente. Ben-Cho-Shey empregaba un ensino activo e intuitivo, no que se axudaba de recursos naturais do medio no que se atopaba, aínda que primeiro utilizaba os conceptos previos que os alumnos tiñan, sen deixar de utilizar os libros de texto. Tamén lle daba gran importancia a arte, valoraba moito os traballos realizados polos estudantes de maneira manual e os debuxos.
Podemos dicir que perseguía a mellora das escolas, baseándose nas pautas da Escola Nova e as innovacións que acontecían naquel momento. Ademais disto, un aspecto moi importante para Ben-Cho-Shey eran os cantos “rexionais” nas escolas. Utilizábaos coma un recurso didáctico. Consideraba a música galega como o antídoto perfecto para romper o silencio no que se estaba a impartir un ensino ancorado en modelos arcaicos de aprendizaxe. O seu obxectivo era que tanto os cantos, os xogos e a danza se introduciran nos programas escolares.
Con estas ideas, quería liberar aos estudantes das antigas escolas e abrirlles as portas cara unha maior liberdade de acción.
Cando regresou a Galicia, obtivo o título de mestre nacional. Traballou en lugares coma Cariño ou Santa. Marta de Moreiras. Ademais, foi un dos primeiros intelectuais que estudou en maior profundidade e rigor o oficio e a fala dos afiadores, o denominado barallete. Pasado un tempo foi nomeado presidente do Partido Galeguista, o que provocou, coa chegada da Guerra Civil, o seu desterro a Cáceres, onde tivo que pasar 14 anos ata poder cambiar de destino profesional.
Tras esta pequena introdución biográfica, imos falar das súas contribucións ao marco pedagóxico.
Ben-Cho-Shey viuse, dende ben pequeno, moi influenciado pola labor pedagóxica posto que o seu pai adicábase a ela.
Sempre defendeu, con humor e alegría, o galeguismo. Loitaba polo uso e a normalización da lingua, en especial no ensino. Pensaba que non había mellor forma para transmitir coñecementos que coa lingua materna. Para que isto fora posible, escribiu a primeira cartilla para empezar a ler, o Catón Galego.
Defendeu tamén a substitución das escolas unitarias por escolas graduadas, xa que estas últimas permitían unha innovación docente. Ben-Cho-Shey empregaba un ensino activo e intuitivo, no que se axudaba de recursos naturais do medio no que se atopaba, aínda que primeiro utilizaba os conceptos previos que os alumnos tiñan, sen deixar de utilizar os libros de texto. Tamén lle daba gran importancia a arte, valoraba moito os traballos realizados polos estudantes de maneira manual e os debuxos.
Podemos dicir que perseguía a mellora das escolas, baseándose nas pautas da Escola Nova e as innovacións que acontecían naquel momento. Ademais disto, un aspecto moi importante para Ben-Cho-Shey eran os cantos “rexionais” nas escolas. Utilizábaos coma un recurso didáctico. Consideraba a música galega como o antídoto perfecto para romper o silencio no que se estaba a impartir un ensino ancorado en modelos arcaicos de aprendizaxe. O seu obxectivo era que tanto os cantos, os xogos e a danza se introduciran nos programas escolares.
Con estas ideas, quería liberar aos estudantes das antigas escolas e abrirlles as portas cara unha maior liberdade de acción.
Comentarios
Publicar un comentario