Frei Martín Sarmiento viviu a súa infancia en Pontevedra ata 1710 que ingresa na Orde Beneditina no convento de San Martín de Madrid. A súa carreira eclesiástica pode dividirse en tres períodos, o primeiro (1711-14) transcorre no colexio de Irache, en Navarra, onde cursa Artes e Filosofía. O segundo (1714-17), vai a Salamanca, onde cursa Teoloxía. E o último (1717-1720), ten lugar en Exlonza (León), onde realiza as prácticas de docencia (‘pasantía de artes’). Os cinco anos seguintes traballa en Asturias como docente, nos conventos de Celorio en Llanes e en 1723 instálase no convento de San Vicente de Oviedo.
Neste último convento coñece ao abade Benito Feixoo, o cal destaca pola súa loita en contra das crenzas e da superstición atopándose nun momento crucial da súa carreira literaria xa que publica o primeiro tomo de Teatro Crítico Universal, libro onde critica os aspectos mencionados anteriormente. A obra publicada por Feixoo tivo moitas críticas, o padre Sarmiento defendeuno presentando o seu escrito Demostración critico-apologética de El Teatro Crítico Universal, que dio a luz el R.P.M.Fr.Benito Gerónymo Feyjoo, que foi o único libro publicado en vida.
Os traballos máis importantes deste período viran arredor de catro temas: filoloxía galega, arquivos e bibliotecas, historia e agricultura, e botánica.. Con relación ao primeiro tema salienta a recolla de materiais lingüísticos galegos (vocábulos antigos e modernos, topónimos, antropónimos), tanto da documentación medieval como, sobre todo, dos diarios e enquisas realizadas nas súas viaxes. Interesáballe moito a lingua xa que estaba convencido de que gran parte da poboación non coñecía o significado de moitas palabras. Estudou as relacións entre as distintas linguas, derivadas do latín, que el coñecía, realizando varios traballos e converténdose nun verdadeiro precursor dos estudos de lingüística románica. Sarmiento sentiu moito interese no galego e foi unha das primeiras voces en reivindicar a valía do galego para se expresar en todos os ámbitos, dende o ensino e a administración á liturxia, pensaba que o galego debía ser ensinado nas escola, xa que é necesario que o neno entenda a lingua na que se lle está ensinando para que poida aprender, e que os curas debían sabelo para confesar aos seus feligreses. Sarmiento foi considerado non só o fundador da Filoloxía galega , senón un dos lingüistas máis orixinais e importantes da Europa do século XVIII.
Intentou achegar o saber ao pobo e realizou unha gran labor como docente, algunhas das características como profesor son: crítica da educación tradicional, defensa da educación das mulleres, importancia na formación do profesorado...
Comentarios
Publicar un comentario